Nothing but the s(h)ame!

Dhiyanesh Ravichandran.

The political scenario and the election cloud is the same as the outside world, as Loyola goes to the polls today to elect their next students' union.

     When I was checking out notifications in Facebook, I found several posters of the Loyola Students' Union 2012-2013 presidential candidates being shared by my friends. They contained the candidates photos which were highly modest and appealing, with some of the best inspirational and revolutionary quotations said by great people. I wondered if this is just for a students union election. Social networking sites are used in wide prevalence to develop a cult of personality to lure the voter friends. Some of them even started such a movement well ahead of the elections. And not to forget, group messages remains to be the popular mode of election canvass for the candidates. Somehow they get the mobile numbers of the students, our cell phones are flooded with SMS, sent via internet.

  Politics remains to be the same everywhere, wherever it exists. Elections comes up with a glut of discrepancies, failing to meet the real ideals of it. They have fool-proof strategies to reach to different groups of students to win their votes, a sign of vote bank politics. And the disheartening fact is that, money plays decisive roles in working out these strategies. Every presidential aspirants make out plans well ahead (a year before) and executes them cunningly. They reachout to acclaimed and influencial students of every classes who assure a hefty number of votes, win their support and do everything to keep them engaged till the time of elections. Modes of incentives for those vote organisers ranges from cash to festive treats. And especially for the hostel voters, it is specifically Briyani - they usually lease out some restraurants in the locality on the day when hostel mess remains closed! Sometimes, the list extends further to include alcoholic drinks as well. It is very interesting yet shocking for me to see how the scene is quite consistent to the politics and elections outside.

     In Loyola, the students' union remains to be something that has nothing to do for the betterment of the students. For most of the students, the students union is of no importance on their academic and personality development arena. It is widely criticised that the union is active only for two projects every year - the 'Ovations', the cultural extravaganza of the college while the other is fund raising dance mela, the 'Ignite'. There is very less transparancy and accountability with regard to these two projects, which often on the move with lakhs of money. They lavishly spend on stage decorations and designs, and in bringing famed celebrities who claims to be 'celebrities' themselves and the union takes pride in it. When a body of students is elected for students and by students, don't they have the responsibility of serving the students by taking part in their development? The college currently faces a trend of declining pass-percentage of the students in every departments and classes unlike ever in its history. When union takes ultimate pride on the success of cultural extravaganzas, they equally have to shoulder the students failure in academics as well.

     The candidates themselves are not clear and sure of what their policies and ideologies are and what they are going to do for their student community once they come to power. Their real motives and expectations are of totally different side, defying principles many times. When I addressed a question to all the candidates about what novel ideas, projects, and initiatives do they propose to improve the students' academic and personality development, their response simply baffled me. The most famous presidential candidate ( a claim according to the noise that their supporters made) responded that the college provides everything for students development and it would be fine if they utilise that properly. He was of the idea that there is no necessity for the union to undertake such initiatives.

     The election process in Loyola is full of falacies too. The mechanism is serious biased, infected with hidden agendas and gratifications of certain people. It looks like the college management wants the students representation for namesake, since UGC insists on it. The election process is not at all taken seriously, which is considered as a monotonous ritual. Even at the manifesto talk, the election commission of Loyola was so eager to finish off the programme, with very minimal time for the students to get to know about the candidates. If we seriously analyse the recent students union elections and their results, some trends are obvious. Firstly, most of the presidential elect are from one single department. Secondly, every presidential elect is from elite family backgrounds. Thirdly, it is widely accepted that the one who is successful in the presidential race has lavishly spent ( or invested??) on elections. Fourthly, it seems like a student from poor economic and social backgrounds cannot be successful. There is no mechanism either to make them enter the office. Fifthly, physically challenged students are not included even in the cabinet.

     "The manifesto talk at Bertram hall a day before elections must be abolished and must be given atleast a full day for the students to get to know about the candidates", said a senior professor. It remains to be a great mockery to the whole concept of the campus election. The students are supposed to know about the contestants only at the talk, but the management is not aware of the fact that we know at least months back. The poor attendance of students to the talk program is a testimony to the fact that they scorn it. The hall had only the supporters of well-to-do candidates, for which they are paid I heard! They applaud, shout, ridicule and poke fun at other candidates when they speak. Instead, the candidates must be allowed to canvass at least three days earlier of the elections. It is the duty of the college management to publish full details of the candidates including their academic performances, attendance and disciplinary records, family background and income details, etc.

     The aristocratic trend of the presidency of union is unhealthy to a setup that tries to bring out and execute the democratic ideals at the college level. Family income ceilling must be determined for the office bearers of the union. I would be happy even more if the management reserves the president and other key portfolio for students hailing from weaker economic and social sections of our society. For an institution that claims to uplift the less-privileged, such measures cannot create discomfort, unless until its true motives or the agendas of the people in power remains different from what they say. A provision like the 49-O of the in our Indian Conduct of Elections Rules is also a necessity.

     I am an ardent admirer of my college, the Loyola. For a person who hails from several hundred kilometers to study here, just for the fame and glory the college once had, the existence of such fallacies and mockery is disheartening. Being one of the top colleges of the nation, the management must recognise its responsibility to be perfect in all areas. Our teaching community must understand their responsibility to propagate the conscience and moral values to their students.They must eliminate the politics existing between themselves and put an end to their insensitivity to immorality that abound in the campus.

அந்த கேள்விக்கு வயது 102

தியாநேசு ரவிச்சந்திரன்

     சமீபத்தில் இணையத்தில் புத்தகங்களைத் தேடிக்கொண்டிருக்கையில் ஒரு புத்தகத்தின் தலைப்பு என்னை ஈர்த்தது. "அந்த கேள்விக்கு வயது 98" என்பதுதான் அத்தலைப்பு. அதென்ன அப்படி ஒரு தலைப்பு என்று என்னை சிந்திக்க வைத்தது. ஏதோ ஒரு கேள்வி தொண்ணூற்றிஎட்டு ஆண்டுகளாக அந்நூலினுடைய ஆசிரியர் திரு. இரா.எட்வினை குடைந்துகொண்டிருக்கிறது என்று விளங்குகிறது. அது என்ன 98 ஆண்டுகள் பழமையான கேள்வி என்று பார்த்தால், அதற்கு ஒரு ஆழகான விடை அந்நூலின் ஒரு கட்டுரையில் கிடைக்கிறது.

     பாரதியார் புதுவையில் வாழ்ந்த காலத்தில், எழுத்தாளர் வ. ராமசாமி ஐயர் அவரைப்பார்க்க அவர் வீட்டிற்கு வருகிறார். வ.ரா என்றால்தான் சமூக இலக்கிய உலகில் அவரைத் தெரியும். அவர் பாரதியின் வீட்டுக்கதவைத் தட்ட, பாரதியார் கதவைத் திறந்தார்.  பாரதிக்கு ஆங்கிலம் நன்கு தெரியும், எனவே ஆங்கிலத்தில் பேசினால் பாரதி மகிழ்வார், தன்னை அறிவாளி என்று ஏற்பார் என நினைத்த வ.ரா ஆங்கிலத்தில் பேசத் தொடங்குகிறார். “உன் அளவுக்கு அந்தாளு இங்கிலீஸ் பேசறான்டா பாலு. நீயே பேசி அனுப்பு” என்று கதவைத் திறந்துவிட்ட பையனிடம் சொல்லிக்கொண்டே பாரதி உள்ளே போகிறார். திகைத்த வ.ரா பாரதியைப் பார்த்து, "ஐயா நான் உங்களைத்தான் பார்க்க வந்தேன்" என்றார். ஆங்கிலத்தில் பேசியதால் நீ பாலுவைதான் பார்க்கவந்தாயோ என்று நினைத்தேன் என்று நயமாகக்கூறிவிட்டு  பாரதியார் ஒரு கேள்வி கேட்டார்,

“இன்னும் எத்தனை நாளைக்குத்தாண்டா ஒரு தமிழன் இன்னொரு தமிழனிடம் ஆங்கிலத்தில் பேசப் போகிறீர்களோ தெரியவில்லையே ?? ”

     இதுதான் அந்தக் கேள்வி, அவர் கேட்டது 1910-ஆம் ஆண்டு. அந்தப் புத்தகம் வெளிவந்தது 2008-இல்,  எனவே அக்கேள்விக்கு வயது 98 என்கிறார் ஆசிரியர், இப்போது வயது நூற்றாண்டு கொண்டாடிய 102! நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அன்று பாரதி கேட்ட கேள்வி இன்றுவரை மிச்சப்பட்டுக்கிடக்கிறது என்பதுதான் நூலாசிரியருடைய ஆதங்கம்.

    இப்போது நாம் அந்தக்கேள்விக்கு வருவோம். ஆங்கிலத்தில் பேசினால்தான் நாம் அறிவாளிகள் என்று கருதப்படுவது இன்றைக்கும் நம் சமூகத்துடைய நடைமுறையாக இருக்கிறது. நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பும் இதே நிலைதான் இருந்திருக்கிறது. நாம் அடிமை நிலையிலிருந்து விடுபட்டிருக்கிறோமே தவிர, அடிமை மனத்திலிருந்து நாம் இன்னமும் மீளவில்லை. அன்றைக்கெல்லாம் ஆங்கிலேயர்களுடைய ஆதிக்கம் இருந்தது. ஆங்கிலம் தெரிந்தால்தான் அரசுப்பணி என்ற நிலை இருந்தது. வெள்ளைக்காரன் போய்விட்டான், இன்னமும்  வெள்ளையனின் மொழியும் நிறமும் நம்மை ஆள்கிறது. வெறும் அரசாங்கத்தின் மொழியாக மட்டுமல்ல, சமூகத்தின் மொழியாக மட்டுமல்ல, உள்மனத்தில் நம்மை ஆள்கின்ற மொழியாகவும் ஆங்கிலமே இருக்கிறது. இது எவ்வளவு பெரிய அடிமைத்தனம்? ஆங்கிலமே பயன்படுத்தக்கூடாது என்பது இதன் பொருள் அல்ல. இரண்டு தமிழர்கள் பேசிக்கொள்ளும்போது ஆங்கிலத்திற்கு அங்கு என்ன வேலை என்பதுதான்.

 பெரும்பாலான பள்ளிக்கூடங்களிலே நாம் பார்க்கிறோம், ஆங்கிலத்தில் பேசாவிட்டால் அல்லது தமிழில் பேசினால் மாணவர்களுக்குத் தண்டனை. ஆங்கிலம் உலக மொழி எனவே அவர்களுக்கு அத்தகு பயிற்சி தேவை என்கிறார்கள் அது உண்மைதான். ஆனால் குழந்தைகளின் தாய்மொழித் திறனையும் உடன் வளர்க்க எந்த முயற்சியும் பள்ளிகள் எடுப்பதில்லை. விளைவு, நாமே நம் மொழி மதிப்பற்றது என்று எண்ணுகிறோம்; நம் மொழியை மறந்தும்விடுகிறோம். பன்னிரெண்டாம் வகுப்பில் தமிழ் மொழியை தேர்வு செய்ய தயங்குகிறான் காரணம், அவனால் அதிக மதிப்பெண் எடுக்க முடியாதாம்! வீட்டில் என்னைப்பெத்த அம்மா எனக்கு சோறு போடமாட்டேன் என்கிறாள், அதனால் பக்கத்து வீட்டாரிடம் கையேந்துகிறேன் என்பதுபோலல்லவா இருக்கிறது?

    இங்கிலாந்து நாட்டிற்கு மிக அருகாமையில் உள்ள பிரான்ஸ் நாட்டில் பிரெஞ்சு மொழிதான் அவர்களின் முக்கிய மொழியாக உள்ளது. ஜெர்மனி-இல் கூட ஜெர்மன்  மொழிதான் வாழ்கிறது. அவர்களின் ஆட்சி மொழியாக மட்டுமல்ல, கல்வி, அறிவியல் தொழில்நுட்ப ஆய்வுகள் உட்பட அனைத்தும் அவரவர் மொழியில்தான். தாய்மொழியிலே தான் எல்லப்பாடங்களையும் மேலைநாட்டுப் பிள்ளைகள் படிக்கிறார்கள். எங்கெல்லாம் அறிவியல் வளர்ந்திருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் தாய்மொழி வழியாகத்தான் கல்வி நீள்கிறது. ஜப்பானியப் பிள்ளைகள் ஜப்பான் மொழியிலேதான் கல்வி கற்கின்றனர். சீனத்துப்பிள்ளைகள் சீன மொழிகளில்தான் படிக்கின்றனர். வல்லரசு நாடுகள் அனைத்திலும் இப்படித்தான். இந்தியா போன்ற காலனிய நாடுகள் பலவற்றிலும் கூட அவரவர் மொழிதான் வாழ்கிறது.

    இது எந்த மொழியின் மீதான எதிர்ப்புணர்வு அல்ல. நாம் இன்னொரு மொழியைக் கற்றுக்கொள்வது என்பது வேறு; இன்னொரு மொழிக்கு அடிமையாவது என்பது வேறு. மற்ற மொழியில் பேசுவதென்பது வேறு; தமிழறிந்த தமிழனிடமும் மற்ற மொழியில் பேசுவதென்பது வேறு. பாரதி அப்படி பிற மொழிகளை எதிர்க்கிறவராக இருந்திருந்தால் பிற மொழிகளை அவர் கற்றிருக்கமாட்டார். "யாமறிந்த மொழிகளிலே" என்று பாடியவரில்லையா? பல மொழிகளிலும் புலமை பெற்ற பாரதியார் தான் தமிழ் தெரிந்த தமிழனிடமும் ஆங்கிலத்தில் பேசுகிறாயே இது அவமானமாக இல்லையா என்கிறார். அந்த அவமானத்தை இன்றுவரை நாம் துடைக்கவில்லை. தமிழ்நாட்டைத் தவிர வேறு எந்த மாநிலத்திற்குச் சென்றாலும், அங்கு ஆங்கிலம் தெரிந்தவர்கள் கூட அவரவர் தாய்மொழியில் தான் பேசுகிறார்கள். ஆனால் இங்கோ ஆங்கிலத்தில்தான் பேசுவோம் அதுவும் அரைகுறை ஆங்கிலத்தில்.

     ஆங்கிலத்தில் பேசுகிற அனைவரும் அறிவாளி என்றால் அது அப்பட்டமான மூடத்தனம் இல்லையா? ஒருவன் என்ன பேசுகிறான் என்பதைவைத்தே அவன் அறிவாளியா முட்டாளா என்று கூறமுடியுமே தவிர எந்த மொழியிலே  பேசுகிறான் என்பதைவைத்து சொல்லமுடியாது. நம் தாய்மொழியிலே பேச நாம் ஏன் தயங்கவேண்டும்? ஆங்கிலம் பேசுவதில் என்ன கௌரவத்தைக் கண்டோம்? எனவே, மொழி என்பது நம் தாய்வழி மரபுவழிச் சிந்தனையாக தான் இருக்க முடியும். பிற மொழிகளையெல்லாம் கற்றுக்கொள்ளலாம். தமிழ் தெரியா பிற மொழியாளர்களிடம் அவர்கள் மொழி தெரிந்தால் அதில் பேசலாம். ஆனால், இரண்டு தமிழர்கள் சந்தித்துக்கொள்ளும் போதுகூட தமிழில் உரையாடவில்லை என்றால் தமிழ் எப்படி வாழும்? தமிழர்கள் என்ற உணர்வு மட்டும் ஓரமாய் நம் மனத்தில் இருந்து என்ன பயன், நம்மை இணைக்கும் மொழி வாழவில்லை என்றால்? பாரதி அன்று கேட்ட கேள்வி நம் ஒவ்வொருவருக்கும் பசுமரத்தாணிபோல் நினைவில் நிற்க வேண்டும். 

BY-ELECTIONS - THE RULING PARTY'S PARTY DAYS

Sabari Girisan. 

   

       I woke up after a nap at 3pm yesterday and I saw my grandma having three sarees and a dhoti with her. Asking her about that, she said that three persons gave those to her and conveyed that they would meet my parents afternoon. Puzzled what had happened, I unfolded the dhoti and saw a black-white-red border in it. Recognizing the border, I was appalled by the fact that we were bribed for votes by the AIADMK's members. They wisely used the list of voters in each house to reckon the number of persons eligible for vote present in the family and their respective genders. Those three saris are for my mother, grand mother and sister and the dhoti is for my father!!

        This is a perfect execution of corruption done with a meticulous planning. Sad that such a kind of planning is missing in the execution of various activities and schemes of national importance. The DMK member's laissez-faire atrocities in Thirumangalam by-election 2008-09 conjured up to my mind. The ruling party has the upper hand in the by-election, not only in having majority of votes after the election but also in doing malpractices to woo voters before it. In other words, even though the ruling party is sure of winning the by-election (as happened in previous by-elections) they sincerely perform this stealthy electoral mission of buying votes. These events mark the harbinger of by-election in Pudukkottai that is to be held on June 12th due to the demise of former MLA Muthukumaran.

   

        I am fascinated when I know about the well-structured framework and the activities of the party members which are done a month or two before the election. Usually, houses are bought or hired in different  areas of every city, town and village which are exclusively used by the party members for their sojourn in constituencies. These representatives, sent by the party head to look after the elections, are usually representatives elected by the people i.e., MLAs, Ministers, Mayors etc... They feel more dignified to be the former than the latter. The houses get whitewashed, cleaned, air-conditioned and become immaculate before their arrival.

      

     Then the emissaries bestow people by giving some thousand rupees to assist and support them all through their rallies. Besides the money, they are catered freely for that month.Thanks to the Election Commission's order, feasts in Mahals are banned. The by-election tornado even generates electricity to the particular constituency. Power cut abstained Pudukkottai two months before the election. People rushed to buy the freebies which were given hastily within two days just before the announcement of election date. But after the announcement date freebies such as dhotis, saris etc.  are delivered to the people at the doorstep!!

     The rallies cause immense traffic jam in towns such as Pudukkottai where the roads are usually narrow. The loudspeakers they use in such rallies sing songs and make rhetoric speeches in a sound that exceeds the limit prescribed by the commission. One can see a sudden outburst of luxury white cars and white clothed persons all around the streets where the rally is conducted. The armed soldiers of the para-military forces who accompany them are perplexed about their purpose. Whether to safeguard the politicians or the people?

       These party members become great philanthropists during the time of elections. They are ready to give any amount of money requested  by the people for any temple, small associations etc.., in hot cash, if they are assured of getting their votes. Rupee notes are brought in somehow despite stringent restrictions placed by the Election Commission to carry amount exceeding 2.5 lacs without proper documents.

       Though these acts of seducing people with the lure of money are done in all elections stealthily, they are done blatantly in by-elections. Election Commission finds it difficult to control the flow of money and materials during by-elections as the restrictions imposed are confined to the particular constituency.

       The bouts of these atrocities make people to oppose the idea of by-election. Though well addressed as "the representative of the people", an MLA or MP represents a political party in a particular constituency. Many people even do not know the name of the candidate they are going to vote. They vote on looking at the symbol of the party (or) its affiliated party. In other words, we are electing parties, not individuals. So, when a representative of a party in a constituency died (or) resigned (or) disqualified, the party can make a simple replacement.

       So by-elections are needed, after the death (or) resignation (or) disqualification of an MLA (or) MP, only in two circumstances :

              i)If the MLA/MP was an independent candidate.(here, the people would have voted looking at the  individual, for his/her personality, talent, caliber etc..,)

              ii)If an affiliated party (parties) had withdrawn its(their) support from the main party and may or may not join another party during the term of the Government.

      If we find an alternative to by-elections, we can not only stop the money game played by politicians, but we can also curb the expenses met by the Government for the sake of election which could be turned for the development of that constituency.  Today the Honorable Chief Minister of Tamil Nadu Ms.J.Jayalalitha comes here to do her campaign. Many main roads of Pudukkottai turned into parking areas for Innovas, Xylos and Scorpios.Commutation becomes very difficult. The pity policemen,since yesterday night, stand  all along the route in which the CM is going to traverse . Ape vans rush towards the spot carrying herds of people. Money plays its part here. Again, it is the poor who are targeted and exploited by the local politicians to show their strength before the CM.

     Nearly hundred cases are registered so far and two to four people are arrested daily.But they are not the real persons to be arrested.We still do not know what to do with those clothes given to us. It is difficult to instigate a protest as many people even started wearing the clothes. They argue that it is their money that the politicians plunder and now they are getting their dividend. How to handle this issue? Suggestions are welcome.