கூடங்குளந்தான் தீர்வா?

மு.பெரியசாமி 

(இது கூடங்குளம் அணு உலைக்கு எதிரான அல்லது ஆதரவான கட்டுரை அல்ல, தமிழகத்தின் மின்வெட்டு பிரச்சனை பற்றிய கட்டுரை)

மின்வெட்டு பிரச்சனை.........

தமிழ்நாட்டில் யாரிடம் இந்த வார்த்தைகளை சொன்னாலும் அவர் ஒரு பெருமூச்சு விட்டு அவருடைய சோகக்கதையை சொல்ல ஆரம்பித்துவிடுவார். இப்படி அனைத்து தரப்பினரையும் பொதுவாக பாதித்திருக்கிற பிரச்சனை இது. இந்த பிரச்சனைக்கு என்னதான் தீர்வு என்று அரசாங்கத்தைவிட அதிகமாக மக்கள் யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.இதற்கு கூடங்குளந்தான் தீர்வு என்று ஒரு தரப்பினர் சொல்கிறார்கள். இல்லை! இல்லை! வேறு வழி இருக்கிறது என்று இன்னொரு தரப்பினர் சொல்கிறார்கள். நாம் இதற்கான தீர்வை முன்வைப்பதற்கு முன்னாள் இந்த பிரச்சனைக்கான காரணம் என்னவென்று பார்ப்போம்.

இந்த பிரச்சனையுடைய வேர் எங்கே உள்ளது என்று தேடிப்பார்த்தபோது அது நம்மை 1990ஆம் ஆண்டுக்கு அழைத்துச் சென்றது. அப்பொழுது நம் நாட்டின் பல துறைகள் தனியார்மயமாக்கபட்டது போல் மின்துறையும் தனியார்மயமாக்கப்பட்டது. அதனால் புதிய திட்டங்கள் எதையும் செயல்படுத்த அரசாங்கம் முயலவில்லை. மேலும் மாநில அரசுகளையும் புதிய மின் உற்பத்தி திட்டங்களுக்கு நிதி கேட்டு வர வேண்டாம் என்றும் சொல்லிவிட்டது. ஆனால் எந்த தனியாரும் எதிர்பார்த்ததை போல் மின் உற்பத்தியில் முதலீடு செய்வதில் ஆர்வம் காட்டவில்லை. அதனால் நாட்டின் மின் உற்பத்தி குறைந்தது. மற்றொரு பக்கமோ ஆண்டுதோறும் மின்தேவை அதிகரித்துக்கொண்டே வந்தது. பின்னர் பிரச்சனை முற்றும் நேரத்தில் நம் அரசு ஒரு சில திட்டங்களை ஆரம்பித்துள்ளது. ஆனால் அவை உற்பத்தியை தொடங்க ஒன்னும் ஒரு சில ஆண்டுகள் ஆகும். இப்படி தேவை அதிகரித்தபொழுது உற்பத்தி அதிகரிக்கபடாதது முதல் பிரச்சனை. மேலும் சரியாக பணம் கொடுக்கவில்லை என்று சொல்லி தமிழகத்தில் மின் தயாரிக்கும் மின் உற்பத்தி நிலையங்களில் 4 மின் உற்பத்தி நிலையங்கள் ( ஜி.எம்.ஆர். வாசவி – 196MW, பிள்ளைபெருமாநல்லூர் – 330.5MW, மதுரை பவர் – 106MW, சாமல்பட்டி பவர் – 105.66MW ) உற்பத்தியை நிறுத்திவிட்டன. 

அடுத்து மத்திய தொகுப்பிலிருந்து தமிழகத்திற்கு தரவேண்டிய 3130 MW மின்சாரத்தை கொடுக்காமல் வெறும் 2000 MW மின்சாரம் மட்டுமே கொடுக்கப்படுகின்றது. அடுத்த மிக முக்கியமான் காரணம் மின் இழப்பு(Transmission loss). அதாவது மின்சாரத்தை ஒரு இடத்திலிருந்து மற்றொரு இடத்திற்கு கம்பி வழியே எடுத்துச்செல்லப்படும்பொழுது இழப்பு. இது போன்ற இழப்பு வெளிநாடுகளில் 8 சதவீதத்துக்கும் குறைவாகவே உள்ளது. ஆனால் நம் மாநிலத்தில் அது கிட்டத்தட்ட 25 சதவீதம் என்ற அளவில் உள்ளது. இதற்கு காரணம் மின்மாற்றிகளிடையே மின்சாரம் கொண்டுசெல்லும் உயரழுத்த கம்பிகள் மற்றும் மின்மாற்றிகளிலிருந்து வீடுகளுக்கு மின்சாரம் கொண்டு செல்லும் தாழ்வழுத்த கம்பிகளின்  விகிதாச்சாரம் 1:1 என்ற அளவில் இருக்க வேண்டும். ஆனால் அது நம் மாநிலத்தில் சரிவிகிதத்தில் இல்லை. அடுத்து இரண்டு மின்மாற்றிகளுக்குமிடையே இடைவெளி குறைவாக இருக்க வேண்டும். அதுவும் நம்மூரில் இல்லை. இதுபோன்ற காரணங்களால் இழப்பு நம்மூரில் அதிகமாக உள்ளது. விவாதிக்கப்படாத இன்னொரு மிக முக்கிய காரணம் மின் திருட்டு. இது நம்மூர் அரசியல் நிகழ்ச்சிகள், கோவில் திருவிழாக்கள் போன்ற நேரத்தில் மிக யதார்த்தமாக நடப்பது. ஆனால் அரசாங்கம் போதிய நடவடிக்கைகள் எடுப்பதில்லை. இப்படி மின் பற்றாக்குறைக்கான காரணங்களை அடுக்கிகொண்டே போகலாம். 

இப்ப கூடங்குளத்துக்கு வருவோம்

அதிகரித்துள்ள மின்வெட்டிற்கு, மக்கள் கூடங்குளத்தை காரணமாக கருத ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். இதில் உள்ள உண்மைகளை பார்போம். இதுவரை நம் நாட்டின் எந்த அணு உலைக்கும் உற்பத்தி திறன் (plant load factor) 40 சதவீதம் என்ற அளவில்தான் உள்ளது. கூடங்குளம் மூன்றாம் தலைமுறை நவீன உலை என்பதால் உற்பத்தி திறன் 70 சதவீதத்தை எட்டும் என்று வைத்துக் கொண்டாலும் 700 MW மின்சாரம்தான் உற்பத்தி செய்யும்.

 தமிழகத்திற்கு 50 % பங்காக 289 MW மின்சாரம் கிடைக்கும். அதில் மின் இழப்பு போக மீதம் 210 MW மின்சாரம் கிடைக்கும். ஆனால் நம் மாநிலத்தின் பற்றாக்குறையோ 2500 MW அளவை தாண்டுகின்றது. அதனால் கூடங்குளம் மட்டுமே தீர்வாகாது. மேலும் நாம் ஒரு விஷயத்தை புரிந்துகொள்ள வேண்டும், கூடங்குளம் என்பது மின்வெட்டு பிரச்சனைக்கான காரணம் அல்ல. அது செயல்படுத்த முடியாத தீர்வுகளில் ஒன்று.

சரி செயல்படுத்த முடிந்த தீர்வுகளை காண்போம்

தற்பொழுதுள்ள தொழில்நுட்பங்களைக் கொண்டு அனல்மின், புனல்மின் மற்றும் அணுமின் ஆகிய மூன்று முறைகளில் மட்டுமே பெருமளவு மின்சாரத்தை தயாரிக்க முடியும். அனல்மின் நிலையங்களுக்கு இனி போதுமான நிலக்கரி கிடைப்பது அரிது, மேலும் இயற்கைக்கு பெரும் தீங்கு விளைவிக்கக்கூடியது. புனல்மின் நிலையங்களுக்கு நீர்போக்குவரத்து அதிகம் இருக்க வேண்டும், அதிக அளவில் அணைகள் கட்ட வேண்டும். அது மிகவும் சிரமமானது, மேலும் குறைவான அளவு மின்சாரமே கிடைக்கும். அணு மின் நிலையத்தை பொறுத்த வரை பல சாதகமான அம்சங்களும் இருக்கின்றன பாதகமான அம்சங்களும் இருக்கின்றன. ஆனால் தற்போதைய சூழ்நிலையில் பாதுகாப்பு குறித்து மக்களிடையே நிலவும் அச்சத்தை போக்காமல் அதை நடைமுறைபடுத்த முயல்வது மக்களாட்சித் தத்துவத்திற்கு எதிரானது. சரி உடனடி மற்றும் நீண்ட கால மாற்று தீர்வுகள் என்னவென்று பார்போம். 

* குண்டு விளக்குகளுக்கு (Incandescent bulb) பதிலாக குழல் விளக்குகள் (Compact Fluorescent Lamps) உபயோகிப்பது. இது நீண்ட காலமாக கிடப்பிலிருக்கும் கோரிக்கை. இதை செயல்படுத்துவதன் மூலம் தமிழகம் 500 - 600 MW மின்சாரத்தை சேமிக்க முடியும். கேரளாவில் அரசாங்கம், குண்டு விளக்குகளுக்கு பதிலாக குழல் விளக்குகள் விநியோகிக்கும் திட்டத்தை செயல்படுத்தி வருகின்றது. ஒரு யூனிட் மின்சாரத்தில் குண்டு விளக்கு 25 மணி நேரம் மட்டுமே எரியும் ஆனால் குழல் விளக்கு 36 மணி நேரம் எரியும். மேலும் இதன்மூலம் குறைந்தது 40 இலட்சம் கார்பன் கிரெடிட்களை பெற முடியும், அதனால் அரசாங்கம் 194 கோடி முதல் 360 கோடி வரை இலாபம் ஈட்ட முடியும்.

* நமது மாநிலத்தில் விவசாயத்திற்கு பயன்படுத்தப்படும் மோட்டார்கள் மிகவும் திறன் குறைவானதாக உள்ளது. அவற்றின் திறனை மேம்படுத்தி, பழுதானவைகளை மாற்றினால் சுமார் 1000 MW வரை சேமிக்க முடியும்.

* நம் மாநிலத்தில் உள்ள தொழிற்சாலைகளில் சுமார் 2500 MW திறனுள்ள மின் ஜெனரேட்டர்கள் உள்ளன. அவற்றை உபயோகப்படுத்த தேவையான நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளலாம்.

* மின் இழப்பை 4 - 5 % அளவு குறைத்தால் கூட 1000 MW அளவிற்கு மின்சாரத்தை சேமிக்க முடியும். அதை அரசாங்கம் மின்மாற்றிகளுக்கு இடையே உள்ள தூரத்தை குறைப்பது, கம்பிகளுக்கு இடையே உள்ள விகிதாச்சாரத்தை சமமாக்குவது போன்ற நடவடிக்கைகள் மூலம் குறைக்கலாம்.

* நீண்ட கால தீர்வுகளுக்கு  சூரிய ஒளி ஆற்றல், காற்றலைகள், ஜியோதெர்மல் ஆற்றல் போன்ற சுற்றுசூழலுக்குகந்த மரபுசார மின்சார ஆற்றல்களில் இனியாவது முதலீட்டை அதிகரிக்கவேண்டும்.இவற்றின் மூலம்  நம் தேவைகளை பெருமளவு பூர்த்தி செய்துகொள்ள முடியும். இது நீடித்த பயனையும் தரக்கூடியது. இப்படி இதன் சாதகமான அம்சங்களை அடுக்கிகொண்டே போகலாம். இதை பரவலாக்கும்போழுது இதன் செலவும் குறையும்.

* மின்சாரம் சம்பந்தமான ஆய்வுகளையும், புதிய முயற்சிகளையும் அரசாங்கம் ஊக்குவிக்க வேண்டும். ஆனால் பொதுவாகவே அரசாங்கம் அறிவியல் ஆய்வுகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கபடுவதில்லை. இந்த கருத்தை அரசாங்கம் உடைத்தெறிய வேண்டும்.    

* கடைசியாக மேற்கூறிய தீர்வுகளில் உகந்தவற்றை செயல்படுத்த அரசாங்கம் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்.

மின் உற்பத்தி செய்வதற்கு இப்படி பல மாற்று வழிகள் உள்ளன, ஆனால் நாம் அதில் அதிக ஆர்வம் காட்ட மறுக்கின்றோம். மேலும் இந்த விஷயத்தில் நாம் அரசாங்கத்தையும், மின் வாரியத்தையும் மட்டும் குறைசொல்லிக்கொண்டு இருப்பது சரியல்ல. நம் நாட்டில் மின்சாரம் சம்பந்தமாக மேற்கொண்ட ஆய்வுகள் பல நாம் நம்முடைய மின் உபகரணங்களை சிக்கனமாக உபயோகிப்பதாலும்; பழுதில்லாத, திறன்மிக்க மின்சாதனங்களை  உபயோகிப்பதாலும் நாம் பல ஆயிரம் MW மின்சாரத்தை சேமிக்க முடியும் என்கின்றது. நம்மில் எத்தனை பேர் நம் வீடுகளிலும், அலுவலகங்களிலும் மின்சேமிப்பு நடவடிக்கைகள் செய்திருக்கின்றோம், எத்தனை பேர் தேவைக்கேற்ப மின்சாதனங்களை உபயோகப்படுத்துகின்றோம், எத்தனை பேர் மின்சேமிப்பின் அவசியத்தை உணர்ந்திருக்கிறோம். வெகு சிலர் மட்டுமே. மாற்றத்தை முதலில் நம்மிலிருந்து தொடங்குவோம். மின்சாரத்தை சேமிப்போம் நாட்டின் எதிர்காலம் பிரகாசிக்க!.

Water. Not a commodity but our right!

Dhiyanesh Ravichandran.

Today ( March 22) is World Water Day.

     

   Drinking water is a basic necessity of human beings for a minimum survival. Since we talk about 'welfare state' policies in second millennium, it is the duty of the government to provide that basic necessity for all its subjects, with equitable accessibility to the resource. It is the right of every human beings to demand clean and safe drinking water from his government. But the sad part is that, in the present-day materialistic world, water is also considered as a commodity, which can be sold for money.  Thanks to the greedy capitalistic ideas of the western corporates, water is now sold in packed plastic bottles. The governments, both at the centre and the state level, are increasing trying to shift the responsibility of providing safe drinking water to the private sector. Yes, it is a good idea of providing safe drinking water to people amidst contaminated water sources and increase in water-borne diseases, but I would rather say it is not a sustainable idea towards water security in India and environmentally, economically and socially we are paying a heavy price.  

     Indians currently spend about $360 million a year on bottled water, analysts estimate (2010). Indian bottled water industry is a whooping Rs. 4000 - 5000 crore market (2010), with an annual growth rate of 40% (2009). India ranks in the top ten largest bottled water consumers in the world and its per capita per annum consumption of bottled water is estimated to be five litres. Today it is one of India's fastest growing industrial sectors. Between 1999 and 2004, the Indian bottled water market grew at a compound annual growth rate (CAGR) of 25 per cent - the highest in the world. The  total annual bottled water consumption in India had tripled to 5 billion liters in 2004 from 1.5 billion liters in 1999. Global consumption of bottled water was nearing 200 billion litres in 2006. A national level study estimates that there are more than 200 bottled water brands with an equivalent share of domestic players. In fact, making bottled water is today a cottage industry in the country. Leave alone the metros, where a bottled-water manufacturer can be found even in a one-room shop, in every medium and small city and even some prosperous rural areas there are bottled water manufacturers. But, India is a land of 1.2 billion people with a huge share of poor. About 128 billion ( which, according to me is a too low estimate) lack access to safe drinking water. The World Bank estimates that 21% of communicable diseases in India are related to unsafe water. Diarrhea alone causes more than 1,600 deaths daily—the same as if eight 200-person jumbo-jets crashed to the ground each day.

     The cost that we and our mother earth pay for packing that so-called 'pure' water in plastic bottles is very high. It is said that every litre of bottled water wastes three litres of natural water for its production. "Crush the bottle after use" goes the labels, which means that about 1.5 million tons of plastic wastes annually, taking up valuable landfill space, leaking toxic additives into the groundwater and a whopping 1,000 years to biodegrade, if ever! What about the fuels used in the process of making these plastic bottles and for transporting and preserving them?? For producing these 1.5 million tons of bottles annually, we emit around 1 million tons of Co2 into the atmosphere. 

     We pay around Rs. 16 to 20 for a litre of so called 'pure' water in towns and cities. It is apparent that this trend for safe drinking water is hostile to less privileged classes both in rural and urban, forcing them to opt other sources often compromising safety. Studies claim that a very fraction of the 360 million dollars that we spend annually for bottled water is enough to improve tap water and sanitation facilities for the whole India. Yet, governments will never think about it because the revenue that they receive by various taxes on bottled water and the GDP contribution that that the industry make are far more important for it. Indian Railways took the initiative of providing clean drinking water free of cost for its customers. RO (Reverse osmosis) water purifiers were installed at various train stations and were quite successful. But the discrepancies on the part of maintenance and reliability of such facilities raised serious questions. Often the greedy shopkeepers in the station platforms damage them, in a bid to increase their profits on bottled water sales and even the IRCTC ( Indian Railway Catering and Tourism Corporation), which takes care of catering services both in trains and stations, felt that the bottled water revenue were much higher and thus, gave no importance to tap-water facilities. 

     Water is a natural resource which is common for all and is a basic right of every human beings. For that matter, all living beings have a say in such key resources that are meant for survival. No one can take away people's right to clean and safe water, not even the government. The first thing that we need to do in this regard is rule out the notion of considering water as a commodity. It is ridiculous that we are in a situation of buying drinking water for money. It is the duty of the government to ensure that all its citizens have equitable access and opportunity to reach that very basic need for survival. Here, the people in authority must understand the importance of sustainability to water security. It is possible to improve the quality of tap water in both urban and rural areas, of course a herculian task, but it can be done effectively by the PPP (Public Private Partnership) model. And the facility should also be available free of cost. Governments can invest more on desalination projects and water purification systems at possible public places, ensuring effective mechanisms for their maintanance. Existing laws on pollution of water sources such as rivers, lakes, wells, etc. are toothless, which needs reforms. Corporates need to shoulder social responsibility in protecting the public welfare and the environment wholeheartedly, giving less preference to profit maximisation. Common people also share responsibility in conserving water and protecting water sources from contamination. Unless until a collective effort involving everyone - governments, corporates and the people - is taken, drinking water for all at equal access and free of cost will be a distant dream. Once a policy plan and legislations are made, certain roadblocks and implementation problems can be solved with ease. 

     The theme for World Water Day 2012 is 'Food and Security: The world is thirsty because we are hungry.' The main aim is to spread awareness of the amount of water that is consumed on cooking food. UN-Water's website says that cooking around one kilo of wheat 'drinks' upto 1500 litres of water, leading to scarcity is a plentiful planet! 

The Sociological Study of Religion

     Religion has been part and parcel of almost all the cultures. This hold of religion in almost all aspects of an individual and a social life has stuck sociologists. As usual there have been many different approaches towards the study of religion. One of the first studies of religion in sociology was by Emile Durkheim. He studied the aborigines of Australia who practised totemism. He believed that totemism was the most primitive form of all religions. He made this assumption viewing that totemism is purely independent of any other form of belief. He said that by studying the primitive religion we will be able to find the reason for the existence of religion (in sociological sense). In his work “The Elementary Forms of Religious Life” he does not study much about the present day religions. This is just one way in which religions were studied by sociologists.

     I, in this article would just highlight the important conditions in my view to be followed by a sociologist in his or her study of religion. A sociologist’s work is not to argue the presence or absence of god (the so called unseen supernatural power).It would be more appropriate if sociologists stop to study religion based on their beliefs or preconceived notion so that their work would not become futile. Religion had turned into something that is an integral part of all societies and in recent past has started to lose its earlier sort of dominance over all aspects of society (secularisation). A sociologist should remember that he or she is not a theologian but a sociologist. “Has religion been the binding force of the people” was the question that drove throughout Durkheim in his study. Such has to be the goal of a sociologist while trying to learn sociology of religion. He or she must try to study the reasons, effects and consequences of religious beliefs, practices and rituals. To be more precise a sociologist should alienate himself from his belief. As in any research work, he got to make sure that all his claims are supported by evidence. Durkheim once said “religion is thee projection of the society”. Such are the statements that are supposed to come from a sociological study.  I write this article as a tribute to those who think sociology of religion is equivalent to study of religion itself. This article is not intended at anyone.

LIVING IN GANDHI’S LAND IS CHALLENGING, YET IT’S AN EXCITING ADVENTURE

Luis Pereira

(11-SO-076)

      India became familiar to me through a well‐known Bollywood Hindi movie titled “Kuch Kuch Hota Hai” which means ‘something happens’. It was one of the few most popular movies in East Timor in 2001 and 2002. It is a typical Indian romance movie which encompasses lots of singing and dancing. Almost in every corner of Dili (capital of East Timor) or in the street you would definitely hear kids and adults vigorously singing “Kuch Kuch Hota Hai” without even understanding it.

     During those days I never had a dream that one day I would land up in Gandhi’s land. Today, when I look back at those moments I realize that life does not turn out to be what we expect. India never surfaced in mind, it was never a desired land where I wanted to go, but everything has its time and space. Thus possibly I was destined to be in this spiritual land.

     India is an incredible land where we are able to experience all sort of cultures and religions for it is both rich culturally and spiritually. Additionally it also has various kinds of languages. These have tremendously shaped and formed Indians to be very exceptionally straightforward and cheerful people although culturally they are strangers to one another.

    Further, India is also known for its unity and diversity, where wealth and poverty co‐exist side by side, despite the fact that the gap between the rich and the poor seems to grow day by day. There are people who are well off materially whereas there are people who are extremely poor, to the point which one cannot imagine. The most astonishing thing is that no one seems to be bothered about it. 

    Initially it was odd for me to see cows roam around in busy streets even in a big city like Chennai and other metropolitan cities. This seems alright to everyone. It is also not unusual seeing vehicles giving way to cows and other domestic animals to cross the road during rush hours. Eventually, I learnt that killing a cow is almost a sin to the Hindus, and they do not eat beef.

    Living in Gandhi’s land is an extremely incredible experience and occasionally it seems that it is indeed a remarkable journey. My experience in India was a great teacher to me – teaching me many facets of human existence in a multi‐cultural, multi‐linguistic and multi‐religious society. Being in Gandhi’s land is challenging yet an exciting adventure. In spite of all of the hard moments I encounter from time to time, India presents me one of the greatest exhilarating experiences in life as a student who pursues his dreams in Gandhi’s land. It enables me to look within and completely comprehend that I am emotionally far stronger than I have ever thought.